Daktari wa meno

Vorige week hebben we de introductie met het Regional Hospital in Dodoma gehad. Het is niet echt een ziekenhuis zoals wij die kennen. Het zijn namelijk allemaal kleine gebouwen met andere afdelingen en je kan overal rustig naar binnen kijken waar je de meest bijzondere dingen ziet en ruikt…

Bij ons huisje, daktari wa meno (dokter van tanden) zijn 2 kamers beschikbaar; een restauratie kamer en een emergency room. In eerste instantie zag het er best netjes uit, maar toen kwamen we er achter dat die materialen gewoon niet gebruikt worden. Jammer dat er 2 gloednieuwe sterilisatie apparaten staan, maar dat de emmer chloor de voorkeur krijgt. Die aan het einde van de dag ook lekker bruin verkleurd is door alle troep en bloed resten. De emergency room doet zijn eer aan, aangezien alle trauma’s en abcessen hier voorbij komen. Abcessen ter grootte van iemands hoofd zijn hier geen uitzondering. We hebben nog nooit zoveel pus gezien in onze hele korte tandheelkundige carrière! Een goed tip is om hier geen wortelkanaalbehandeling te laten doen, tenzij je wil dat je kies een aantal weken erna waarschijnlijk alsnog getrokken moet worden. Pure chloor van de markt in je mond lijkt ons ook niet echt prettig. Gelukkig zijn de patiënten hier heel wat gewend en geven ze echt geen kik. De daktari zijn super aardig en ze vinden het prima om ons te laten werken, onze armspieren worden dus goed getraind!

Een week later zijn we gestart in DCMC, een privékliniek. Leuk detail, het staat boven op een berg. Aangezien we hier om 7 uur aanwezig moeten zijn, betekent dit in een half uur met ons mountainbikeje de berg op knallen. En nee er zijn geen verharde wegen, dus lekkere zandpaden met rotsen. Wij maar denken dat we 3 maanden niet zouden sporten en dicht zouden slibben, niets is minder waar. Ook hier mogen we zelf patiënten behandelen, al is de communicatie nog steeds mission impossible. Wij hopen dat dit langzaam aan beter wordt, want we merken dat we vaak in de swahili spotlight staan en we willen nu toch eindelijk wel eens weten waar ze het over hebben. We worden vast vaak genoeg uitgelachen, die rare blanke mensen ook. ;) Kleine kinderen houden ook niet echt van ons, ze beginnen spontaan te huilen van onze huidskleur. Wat we wel merken is dat deze kliniek een stuk meer op de hygiëne let en erg veel materialen heeft die ze ook nog eens gebruiken! Het contrast is erg groot, maar het is wel verfrissend!

Onze volgende update wat meer over onze inburgering in Dodoma!